نشریه علمی _ فرهنگی اندیشه معلم
بسیج دانشجویی دانشگاه فرهنگیان هرمزگان منتشر کرد:
نشریه علمی فرهنگی اندیشه معلم
در این شماره میخوانید:
سندروم جینوسی قسمت دوم
قسمت دوم
حوادثی مثل قتل کیتی جنویز سوالات زیادی را به ذهن متبادر می‌کند.
چرا تماشاگران او را کمک و یاری نکردند؟
آیا مردم شهر های بزرگ نسبت به گرفتاری و پریشانی دیگران بی‌اعتنا هستند؟
آیا تماشاگران این موقعیت‌ها با من و شما متفاوت‌اند؟
پاسخ همه این پرسش‌ها منفی است. مصاحبه‌هایی که با ناظران واقعه قتل جنویز به عمل آمد ، آشکار ساخت که آنان به هیچ وجه بی‌تفاوت نبوده بلکه خیلی هم وحشت‌زده بودند. پس چرا اصلا دخالت نکردند؟
بعدها بر اساس نتایج آزمایش‌های جان دارلی و بیب لاتانه مشخص شد که صرف تعداد افرادی که این فجایع را ناظر بوده‌اند عمل یاری و کمک را سخت و دشوار کرده است؛بدین معنا که هر چه شمار بیشتری از مردم به تماشای حادثه بایستند احتمال کمک به مصدوم را کاهش میدهد. عدم دخالت را می‌توان نوعی همرنگی با جماعت تلقی کرد.
به نظر می‌رسد در چنین موقعیت‌هایی افراد دیگر رفتار مناسب و معقول را برای فرد تعیین میکنند و ما سعی میکنیم در موقعیت‌های مبهم اطلاعات لازم را از دیگران کسب کنیم. اما این عمل گاهی گمراه کننده است. در حادثه قتل، فرض کنید شما در دقایق ابتدایی به محل حادثه برسید. می‌بینید زنی تنها و پریشان در حال بحث و جدال با فرد دیگری است که رفته رفته ماجرا به دعوا و زد و خورد می‌انجامد. اما دیگر چه می‌بینید؟
مشاهده می‌کنید تعداد زیادی از مردم اورا مشاهده میکنند و از کنارش رد می‌شوند و هیچکدام واکنش خاصی نشان نمی‌دهند. در این لحظه شما هم به این نتیجه می‌رسید که دخالت در این موضوع برای شما مناسب نیست. شاید چیزی جدی نباشد. شاید فقط یک دعوای خانوادگی‌است یا شاید اصلا ماجرا چیز دیگری است که شما نمی‌دانید و با دخالت در این موضوع مورد تمسخر و ریشخند قرار بگیرید.
از خود می‌پرسید که اگر موضوع جدی و مهمی است پس چرا کسی کاری انجام نمی‌دهد؟ بنابراین صرف وجود عده‌ای زیاد در آن محل به جای افزایش احتمال یاری و کمک در واقع این احتمال را کاهش میدهد.
ادامه دارد...
پژوهشگر و گردآورنده: دانشجو معلم پیام بذرافشان