آموزش و پرورش جمهوریت پرور، جمهوریت خواه،جمهوریت ساز
انتخابات به عنوان ظاهر ترین نماد جمهوریت ، بهترین فرصت برای فعال کردن ظرفیت جمهور است. فرصتی است برای مربیان تربیتی جهت تربیت یک دانش آموزِ مسئول ، که مقدمهٔ داشتن یک دانش آموزِ عدالتخواه است و فرصتی است برای دغدغه مندان تحول آموزش و پرورش برای پیگیری و مطالبه برنامه ها و راهکارهای تامین کننده مشارکت مردم ، در حل مسائل نظام تعلیم و تربیت از داوطلبین ریاست جمهوری.
به گزارش مرکز بسیج دانشجویی دانشگاه فرهنگیان، محمد حسین جاوید، معاونت علمی دانشگاه فرهنگیان خراسان رضوی در یادداشتی بیان کرد:
مسئله عدالت به عنوان مهم ترین آرمان اجتماعی انقلاب اسلامی همواره جهت دهنده،تعیین کننده و حد زننده بر دیگر آرمان‌های نظام اسلامی بوده است.هر چند در نهایت این عدالت است که باید در خدمت تربیت انسان کامل انقلاب اسلامی قرار گیرد اما تحقق جامعه توحیدی و شکل گرفتن بستری مناسب جهت تربیت انسان ها ، جز در وضعیت تحقق عدالت اجتماعی امری مشکل است.
رهبری انقلاب در سالهای اخیر به کرات این مسئله را بیان نموده اند که ما در زمینه عدالت عقب مانده ایم و برای این عقب افتادگی نیز علل مختلفی ذکر نموده اند. از جمله این علل ، قرار نگرفتن عدالت به عنوان محور فعالیت های نظام تعلیم و تربیت است.
قرار گرفتن نظام تعلیم و تربیت در جهت بسط و توسعه عدالت اجتماعی،مفهومی فراتر از تحقق عدالت آموزشی است.عدالت آموزشی که عموما در معنای دسترسی کمی و کیفی به آموزش معنا می شود تنها بخشی از مفهوم قرار گرفتن نظام تعلیم و تربیت در جهت بسط عدالت اجتماعیست.
عدالت صرفا یک پیوست برای نظام تعلیم و تربیت نیست بلکه یک هدف تعیین کننده نیز برای آن هست. رهبری تعبیری را در دیدار سال ۹۷با معلمین مطرح نمودند با این مضمون: «جهتگیری تعلیم و تربیت کشور باید به سمت برخورداری از عدالت باشد؛ یعنی آموزش‌وپرورشِ ما، تعلیم و تربیتِ ما، عدالت‌پرور تربیت کند، عدالتخواه تربیت کند، عدالتساز تربیت کند». یعنی جهتگیری نظام تعلیم و تربیت باید عدالت باشد.
اما سوال اصلی اینجاست که آیا حقیقتا نظام تعلیم و تربیت فعلی می تواند سازنده و تامین کننده عدالت اجتماعی باشد؟نظام تعلیم و تربیتی که خود زائیده ساختاری محافظه کار است ، می تواند این ساختار را در جهت عدالت متحول نماید؟یا خود عامل تعمیق شکاف طبقاتی و بازتولید نابرابری اجتماعی است؟
پاسخ به این سوال قدری مشکل است ؛
در یک نگاه اجمالی می توان گفت که نظم موجود نظام تعلیم و تربیت زائیده یک ساختار محافظه کار می باشد.ساختاری که با تمام توان خواستار حفظ نظم فعلی آن و مقابله با هر گونه عامل بر هم زننده این نظم است.این نظم به وسیله عوامل درونی از جمله فرهنگ های حاکم درون سازمانی ،قوانین بعضا صلب و بی خاصیت و ساختار سازمانی متمرکز و همچنین موانع برون سازمانی مانند مطالبات خانواده‌ها ، باندهای قدرت و ثروت آموزشی و دیگر ساختار های سیاسی،فرهنگی جامعه حفظ می شود. اما راهکار ما برای غلبه بر این نظم ناکارآمد چیست؟
مدل انقلاب اسلامی برای اصلاح ساختار ها همواره جهت دهی انگیزه های خود جوش مردمی برای تغییر در نظام های تثبیت شده می باشد؛ بدیهی است که این امر در ساختار یک نظام تربیتی ، که از جملهٔ انسانی ترین(از حیث مخاطب،نحوه اثرگذاری عامل ها و فرهنگ ها) نظامات اجتماعی است؛ بیشتر خودنمایی میکند.
مسیر عدالت همواره از جمهوریت گذر میکند.در سطح کلان برای ساختن یک نظام عدالتساز باید یک ساختار برخواسته از متن جمهور ایجاد کرد و در سطح خرد برای تربیت دانش آموز عدالتخواه اول باید دانش آموز مسئول تربیت کرد.
انتخابات به عنوان ظاهر ترین نماد جمهوریت ، بهترین فرصت برای فعال کردن ظرفیت جمهور است. فرصتی است برای مربیان تربیتی جهت تربیت یک دانش آموزِ مسئول ، که مقدمهٔ داشتن یک دانش آموزِ عدالتخواه است و فرصتی است برای دغدغه مندان تحول آموزش و پرورش برای پیگیری و مطالبه برنامه ها و راهکارهای تامین کننده مشارکت مردم ، در حل مسائل نظام تعلیم و تربیت از داوطلبین ریاست جمهوری.
