عدالت آموزشی، خوب یا بد؟

میثم حیدری، معاونت سیاست ورزی حوزه بسیج دانشجویی دانشگاه فرهنگیان استان فارس در رابطه با عدالت آموزشی در یادداشتی نوشت: 

 

اصل ۳۰ قانون اساسی: دولت موظف است وسایل آموزش و پرورش رایگان را برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم سازد و وسایل تحصیلات عالی را تا سرحد خودکفائی کشور به‌طور رایگان گسترش دهد. در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بر وظیفه دولت ناظر به فراهم سازی آموزش و پرورش رایگان تاکید شده و این وظیفه را تا پایان دوران متوسطه و حتی در دوران تحصیلات عالی بر گردن دولت قرار داده است. 

دولت های مختلف نسبت به عدالت آموزشی رویکرد های مختلفی تا به امروز داشته اند در بعضی از مواقع عدالت آموزشی را به معنی فراهم کردن معلم و حضور آن در کلاس درس شمرده اند گاهی با فلسفه بافی ها و عدم توجه به آینده مدارس غیر انتفاعی را ساخته اند و گاهی هم آنقدر بی تفاوت شده اند که تعلیم و تربیت از دستشان خارج شده و این مقوله مهم جور دیگری رقم می‌خورد. با این همه ولی همیشه دغدغه‌مندان مطالبه عدالت آموزشی را داشته اند و همیشه پای کار آن بوده اند.

در این یادداشت میخواهم درباره عدالت آموزشی و یکی از ضروریاتی که باید در کنار آن حتنا موجود باشد صحبت کنم. عدالت آموزشی مقوله بسیار مهم است که نمودی از وجود مبانی اسلامی در کشور است، هرچقدر این مقوله جدی تر مدنظر قرار گیرد برکات آن بیشتر خواهد شد.از حضور نخبه های واقعی در نقاط مهم کشوری بگیرید تا افزایش رضایت مردمی نسبت به حکومت.در همین لحظه که درحال نوشتن این یادداشت هستم عدالت آموزشی در ایران حال و روز خوبی ندارد از وجود مدارس غیردولتی غیرضرور در جای جای ایران بگیرید که آموزش و پرورش خاص خودشان را دارند و به سهم خودشان در نابود سازی عدالت آموزشی نقش دارند تا موسسات کنکوری که مانند زالو به جیب های خانوار های ایرانی وارد شده اند و مشغول مکیدن زحمات آنها به طرق مختلفی همچون آزمون،کتاب،فیلم آموزشی و... هستند تعداد آنها هم کم نیست و متاسفانه روز به روز بر تعداد آنها افزوده می‌شود نکته جالب تر اینکه بعضی از دستگاه ها هم از قافله جای نماده اند و خودشان وارد عرصه شده اند و مشغول حیف و میل مال مردم هستند.

از اینان بگذریم همه اینها روزی حل خواهد شد آینده روشن خواهد بود.هدف من از نوشتن این یادداشت بیان کردن مطالبی نیست که بارها از تریبون های مختلف آن را گفته اند.نگران زمانی هستم که عدالت آموزشی بصورت کامل اجرا شود ولی بحرانی را در کشور بوجود آورد که شاید بگوییم همان نظم قبلی نظم بهتری بود.شاید خنده تان بگیرد ولی واقعیتی است قابل پیش‌بینی.قبل از مطالبه عدالت آموزشی و یا درکنار آن باید پیگیر مطالبه دیگری هم باشیم.مطالبه عدالت در پرداخت دستمزد ها‌.عدالت در پرداخت ها به این معناست که ملاکی معین شده و ناظر به آن پرداخت ها صورت گیرد. عدالت در پرداخت ها خودش مثنوی هفتاد من است که انشالله در زمانی دیگر بصورت خاص به آن خواهیم پرداخت.عدالت آموزشی و عدالت در پرداخت ها باید باهم وجود داشته باشند.

فرض کنید عدالت آموزشی بصورت کامل اجرا شود ولی در پرداخت ها عدالتی نباشد.یک لحظه آن را متصور شوید.چه اتفاقی می افتد؟ همه دانش آموزان در یک خط مسابقه قرار می‌گیرند و همه آزمون می‌دهند تا توانایی آنها سنجیده شود البته در حال حاضر فقط توانایی حافظه آنها سنجیده میشود که این هم خودش موضوع مفصلی است.بعد از آمدن نتایج بیشتر افراد به سمت دستگاه ها و مشاغلی خواهند رفت که بالاترین دستمزد ها را می‌دهد و مشاغل دیگر همگی خالی خواهد ماند. چرا؟ چون مشاغلی که قبلا دستمزد بالایی داشتند ثروتمندان را به خود جذب می‌نمودند و برای مال اندوزی بیشتر به سمت آنها می‌رفتند ولی الان حاضر نیستند به آن مشاغل بروند. البته شاید مشاغل کم دستمزد به هر طریق پر شود ولی بازهم مشکلات بزرگی وجود دارد مشکلاتی همچون بی توجهی به شغل و نادیده گرفتن آن و در نهایت عدم مسئولیت پذیری وتعهد نسبت به آن .در این یادداشت قصد ندارم نشان دهم که عدالت آموزشی نباید اجرا شود یا باید به آن بی توجهی بشود.

عدالت آموزشی اتفاقا باید به جد پیگیری شود، موسسات کنکوری که روی هم درآمدشان از بعضی وزارت خانه ها فراتر می‌رود باید بسته شوند مدارس غیر انتفاعی که در بیشتر مناطق ضرورت وجودی ندارند باید بسته شوند کمک های آموزشی دولت به مردم برای آموزش و پرورش باید پرداخت شود و چندین کار دیگر که در راستای عدالت آموزشی است باید صورت گیرد ولی در کنار آن توجه به عدالت در پرداخت ها باید بصورت جدی مدنظرقرار گیرد تا بتوان به آن مدینه فاضله ای که مدنظر هست برسیم.