پذیرش سی ساله ها خوب یا بد؟

 به گزارش پایگاخ خبری تشکیلاتی بعثنا، امیرحسین نریمانی، نویسنده بعثنا در یادداشتی نوشت:

مجددا موضوع چالش برانگیز و نگران کننده شرط سنی دانشگاه فرهنگیان در روزهای گذشته مطرح شده است. موضوعی که با دید موافقان نوعی تصمیم عقلانی در خصوص فراهم آوردن زمینه ورود همگانی و بدون محدودیت به حرفه مقدس معلمی قلمداد می شود، اما در نگاهی دیگر این عقلانیت در برابر استدلالات مخالف خود به تصمیم غیر عقلانی مبدل می شود.
جایگاه رفیع معلمی یک جایگاه مشخص و معین از منظر معیار های دینی، علمی، اخلاقی و اجتماعی است که عدم یا بی توجهی به هر کدام از معیار ها باعث شکاف عظیم میان سطح فعلی نظام تعلیم و تربیت و سطح و اهداف مدنظر در آینده خواهد شد.
به بیان دیگر همانگونه که در اکثر کشورها معیار ها و ضوابط مشخصی را شروط فعالیت با عنوان معلم می دانند و به حق لازمه ورود به این نظام محسوب می شود، کشور ما نیز مستثنی از این قاعده نیست و حتی به مراتب، شروطی می بایست تخصصی تر و عمیق تر وضع شود. 

 با وجود این اصل نیز که اتخاذ هر تصمیم متناسب با شرایط همان محیط می بایست دنبال شود، افزایش سقف سن ورود به دانشگاه فرهنگیان از ۲۴ سال به ۴۰ سال چگونه است؟
در این رابطه دیدگاه های موافق و مخالف هر کدام دارای استدلال مختص به خود می باشند که بیان تمام آن استدلالات در این مقال نمی گنجد ولی در موضع مخالف و منحصرا با توجه به شرایط محیطی و صنفی دانشگاه فرهنگیان تا چه اندازه ظرفیت های لازم برای اجرایی شدن این تصمیم وجود دارد؟

مگر دانشگاه فرهنگیان در روند فعلی خود، توانسته است به حد مطلوب و حداقل در مقایسه با دیگر دانشگاه ها شرایط صنفی و رفاهی قابل قبولی را برای تحصیل سنین ۱۸ الی ۲۲ فراهم آورد که به ظرفیت ورود سنین بالاتر رسیده باشد؟

به فرض آنکه عمدتا داوطلبان متاهل باشند،موضوعاتی همچون اسکان، کسورات دانشجویی،قوانین آموزشی و انضباطی چگونه خواهد بود؟

با وجود این چالش ها بدیهی است که تنها توجه به امکان وضع قانون لازم نیست و باید در صحنه عمل و اجرا،تحقق این تصمیم را سنجید.

فارغ از امکان اجرایی بودن،کدام پژوهش ها و تحقیقات انجام شده ای به اثبات می رسانند این یافته را که افزایش سقف سنی داوطلبان دانشگاه فرهنگیان به لحاظ تربیتی و اثرگذاری در نظام تعلیم و تربیت مفید واقع می شود. موضوع اصلی نسنجیدن شرایط فعلی و دنبال کردن تصمیمات نادرست است. در این گونه تصمیمات فارغ از آنکه جنبه و پایه های تحقیقی و پژوهشی مطرح باشد، اشتغال جمعیت غیر شاغل مدنظر است که از جهات مختلف صدمات جبران‌ناپذیری ایجاد خواهد شد. بدیهی است اگر افزایش سقف سنی قدرت خود را به دعوت از معلمان بازنشسته بدهد (هرچند که آن تصمیم هم دارای مشکلات خاص خود است) معقول تر و زیبنده تر به نظر می رسد.